Ne zaman “O”nu düşünsem, kendimi yüksek bir binan en tepsinden atlayıp o boşlukta biraz korku biraz endişe biraz mutluluk biraz belirsizlik ve biraz ölmekle ölmemek arasında ki çelişkili bir durumda buluveriyorum. Uzaklaştıkça yakınlaşmanın vermiş olduğu o belirsizlikler içinde kaybolmak nedir bilirmisiniz. Açıkçası bende bilmiyorum. Belki de bilmek istemiyorum. Hayır o değil ne yazacağımıda bilmiyorum. Hani bazen hiçbir şey yapmadan öyle malca uzanmak istersin ya boş boş bakarsın etrafa. Ne izlediğin tvden bir şey anlarsın nede dinlediğin bir şarkıdan. Öylece kala kalırsın. Hiç bir şey yapasın yoktur. Sadece mecbur olduğun nefesi alıp verirsin. Yorgunsundur, ne yapacağını bilmiyorsundur, sıkkınsındır. Hani gülmek bile çok lüks gelir sana. Ne konuşacağını ne yazacağını bilmezsin. Kimseyi görmek istemezsin. Ben şimdi bunları niye yazıyorum inanın bende bilmiyorum. Hani okurmusunuz okumazmısınız bilmiyorum ama yani çabalamayın burada ne demek istiyor işte canı sıkkın mı değil mi diye hiç boşuna uğraşmayın. Bugün böyle işte. Aslında bilgisayarı da açasım yoktu. İstediğim sadece bir yerlere gidip kimsenin olmadığı sessiz sakin bir yerde oturmak başka hiç bir şey değil. He bir de hava çok sıcak. En iyisi şiir yazmak….


Ne bir yanım fazla nede bir yanım eksik
Öyle anlamsız işte bu hayat gibi
Ne bir gelenim var nede bir gidenim
Bundan vazgeçtim ne bir arayanım var ne de bir soranım
Ne birine katmışlıklarım var nede katılamadıklarım
Yalnızlıklarım var benim en asilinden
Bir ben varım birde bende ki ben
Kimse yok bir bedenden bir bedene
Yarattıklarımızdan başka yok içte hiçbir kimse
Yaratıp öldürdüklerimizden başka
Bir mezar var işte ölülerimize
Sahipsiz gömülen yalnızlıklar şehrine
Hepimiz birer ayaklı mezarız işte
Biz nereye onlar oraya
Sil göz yaşlarını artık
Ölünün arkasından ağlanmaz derler
Sil göz yaşlarını yeter yıkadığın yüzün
Sil artık göz yaşlarını
Ölenin arkasından su dökülmez hiç bir zaman geri gelsin diye