Nede olsa bu hayattan kimse sağ çıkamayacak. Neden bu kendimizi yıpratışımız. Neden bu kalp kırıkları. Bir gül uğruna ezdiğimiz papatyaların suçu ne. Kırdığımız onca kalbin günahını çekmek yerine neden sefa sürmeyelim ki cennette. Koskoca padişah bile demiş elim bomboş gidiyorum diye. Hiç mi ders almıyoruz yada almadık. Neden hep kendi çıkarlarımız. Neden benciliz. Ve daha bir sürü neden. Yani bunun ardı arkası kesilmez kesilmeyecekte. Biz de bu hırs varken bizde bu çekememezlik varken. Hayat aslında o kadar kısa ki bunun farkına bir varabilsek. Bende sizdenim onca şey yazmama rağmen bunlarla ilgili hep kendi çıkarlarını düşünen bencil bir yaratığım bende. Ama en azından başkalarının çıkarı ve mutluluğu için de çaba göstermeye gayret göstermeye yeltenen bir yaratığım. İhtiyaç dediğin sadece paramıdır mal mülkmüdür. Hiç mi insan sevgiye önem vermez hiç mi buna ihtiyaç duymaz neden hep birinci sırada bunlar yer alır ki. Bir insanı mutlu etmek en büyük zenginliktir, en büyük hazinedir. Bunu kaç asır sonra öğrenecek insanoğlu. Daha kaç asır geçmeli ki papatyaların kıymetini anlamak için. Bu kadar basit olmamalı hiç bir şey. Yetinmek işte yetinmeyi bilmek te bütün sır. Elimizdekilerin kıymetini bilmekte bütün çözüm. Bu dünya bu hayat gelip geçici geldik ve gidecez. Aynı uzun yol seferlerinde konakladığımız konaklama yerleri gibi. Nefes alıp verdikçe daha bencil yaratıklar olup çıkıyoruz. Bazen birbirimizi hatta kendimizi bile tanımak o kadar zor ki. Yeri geldiğinde kendimizle bile hesaplaşmaktan çekinen mahlukatlarız biz. İğneyi kendimize batırıp çuvaldızı karşımızdakine batıran yaratıklar. Aslında kendimizle hesaplaşabilsek, yetinmeyi bilebilsek her şey nekadar güzel olurdu kim bilir. Yada empati kurabilsek ama dürüstçe. İnsanız işte ne yaparsak yapalım önce kendi çıkarlarımızı düşünen varlıklarız. Ve hiçbir zaman gerçek mutluluğu bulamayacaz. Sadece mutlu olduğumuzu sanıp kendimizi kandıracaz. Bir gün her şey önümüze çıkacak ve hiçbir insan bundan kaçamayacak.
Ama artık yeter, hadi diyorum sana:(
YanıtlaSil