Onu özlemek gibisi yoktu. Belki haberi yok farkında da değil ama onun varlığını bilmek yetiyordu. Ondan beni sevmesini beklemedim hiçbir zaman. Varlığı mutlu olması yetiyordu. Bir gülüşü bin ömre bedeldi. Bunu sadece ben biliyordum ve huzurluydum aslında. Güne onunla başlayıp onunla sona ermesi tabiki güzel olurdu ama imkansız bir istek ti bu bendeki. Şimdi çıksam karşısına seviyorum desem haykırsam yüzüne karşı gözlerinin içine baksam tutsam ellerinden. Hiçbir durumu hiçbir kimseyi hiçbir şeyi umursamadan sadece haykırsam. Onunda duyguları aynı olsa o da beni sevdiğini söylese olmazmıydı sanki. Çok mu şey istiyorum ki ? Sanki deveye hendek atlatacam. Neyse böylede güzel işte varlığı ile avunduruyorum kendimi. O bilmese de farkında olmasa da ben onu çok ama çok seviyorum. İyiki var ve İyiki tanımışım işte…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder