İçimi Döktüm Sadece......

Yeni bir sabaha uyanmadan uyumak ister insan. Buda o gecelerden biri işte. Derdini anlatamayan, sıkıntısını paylaşamayan biri olarak bunu istemek belki de en doğal hakkım diye düşünüyorum. İnişli çıkışlı, saati saatine tutmayan bir insan olu verdim. Bugünün etkisi çok karışık, hangi birinden başlayacağımı bende bilmiyorum açıkçası. Hani geldi mi dertler, sorunlar üst üste gelebiliyor bazen. Hani tek tek gelse halledilebilecek şeyler olsa da bazen insan taşıyamayacağı yüklerin altına girebiliyor.

İlgisini beklediği insanlardan bir ilgi görememek zaten en çokta can acıtan kısmı bu işin. Kimseyi suçlayamam tabiki orası ayrı bir konu. Şimdi hangisinden başlayayım ki ? Yarın yine babamsız geçecek bir bayramdan mı yoksa kardeşimle halen küs olup konuşmadığımdan mı ? Ve bu yetmezmiş gibi yine telefonda konuşup kavga ettiğimizden mi ? Yada ananemin uzun yola çıktığı için rahatsızlandığından mı ? Yada annemle bu sebepler yüzünden tartıştığımı mı ? Yada iş ile ilgili problemlerden mi ? Daha bitmedi tabi ki birde yalnızlık var… Hangi birinden bahsedim ? Yada saat başı değişen ruh halimin sebebini başka neye yorabileyim bu kadar olumsuzluk içinde. Sevdiğim ama çok sevdiğim bir insanla ailemden gördüğüm bir insanla sırf moralim bozuk diye tartışmamızdan mı bahsedim ? Ne yapayım bilemiyorum… Her şey bukadar boktan giderken hayatımda benim heralde etrafa gülücükler saçmamı beklemek saçma olurdu sanırım. Tamam arada sırada yalandan da olsa bunu gayet iyi bir şekilde becerebiliyorum rolümün hakkını gayet güzel bir şekilde verebiliyorum ama birktiğinde içimde bazı şeyler bunu yapamıyorum.

Çok duygusal bir herifim. Lanet olsun ki maalesef öyle biriyim. Kimi zaman bu huyumu sevmesem de öyleyim işte. Duygularıyla hareket eden, ota boka üzülen her şeyi kafasına takıp içinde yaşayan ve yalandan gülümsemelerle ortalıkta dolaşan ama içi kan ağlayan ve bunu kimseye belli etmemek için elinden geleni yapan biriyim işte. Bugüne kadr hep başkalarının mutluluğu için yaşayan sevdiği insanları mutlu etmek için elinden geleni yapan ama kendisini hiç düşünmeyen herifin tekiyim işte. Ne geçiyor elime hiç bir şey. Moralim bozuk canım sıkkın, kim var yanımda hiç kimse. Kimi arayıp konuşabilirim? Hiç kimseyi… Gel gitler yaşamam peki normal mi ? Yoksa anormal mi ? Bu sorunun cevabı ap açık ortada sanırım…

Bazen yeter diyebiliyorum ne olacaksa olsun diye. Yaşamışım yaşadığım kadar, yeri geldi mutluluğu da gördüm, yeri geldi mutsuzluğu d. Belki daha görüp geçireceğim çok şey var ama yeter bu kadar çünkü sıkıldım bıktım hayat denen bu illetten, nefes almaktan, insanlardan herkesten her şeyden sıkıldım bunaldım yoruldum. İsyan etmiyorum Allaha haşa, ama yoruldum artık bedenim ruhum yoruldu yordular. Bazen diyorum ne kadar ilaç var iç geber kurtul, umursama kimseyi geride bıraktıklarını, sonuçta herkes yolunu çizmiş yapacağını yapmış ve devamda ediyorlar yapacaklarına. Geçen evde böbreğim ağrıdı ve gerçekten de çok şiddetli bir ağrıydı, gözümden yaş getirecek kadar şiddetli. Kalkıp yürümekte bile zorluk çektiğim bir ağrı, kim vardı yanımda? Kimse, kim duydu sesimi? Kimse… Eee ben niye varım yada neden yaşıyorum. Yaptığım hiçbir şeyde hiç kimseden bir karşılık beklemedim kimseden çok az sevgi ve ilgi dışında. Fazlasını isteyen biri olmadım hiçbir zaman. Ufak şeylerle yetinen bir insanım. Ama hiçbir zaman hak ettiğim şeyleri yaşamadığımı görmediğimi anladım artık. He bunu Allah bilir neyi hak edip etmediğimi ama benim düşüncem öyle…

Yarın bayram, canımdan çok sevdiğim ve çok özlediğim babamdan dedemden ayrı geçecek başka bir bayram. Ben halen başka şeylerele uğraşıyorum dert yanıyorum. Benim hep bir yarım eksik kaldı 17 senedir. Ve ben nefes aldıkçada yarım kalacak. Bukadar olan yaşanan şeylerden sonra nasıl mutlu olmam yada sağlıklı düşünebilmem beklenilebilir ki ? Sikmişin hayatını da yaşamasınıda bilmem nesinide. Bunaldım yoruldum ve tükendim artık…