Alışmış Götte Don Durmaz Gibi Bazen Hayat

Unutmadık. biliyorum. hiçbirimizin hafızasından silinmedi olanlar. gündelik hayatın içinde, hepimizin güçlü olmaktan yorulduğu, duygularının adeta ağrıdığı, kalbinin sıkıştığı anlar var. bazen bir şarkı, bazen bir manzara, bazen sokakta yürürken bize ellerindeki gülleri uzatan bir çingene, vitrinin önünden geçtiğimiz bir gelinlikçi, "Allah sevdiğine kavuştursun be abla-abi" diyen dilenci, uzun zamandır almaya cesaret edemediğimiz sinema bileti, iki sevgilinin yanımızdan el ele geçip gitmesi... hatırlatır! kanatır, zar zor durdurduğumuz, kapatmaya çalıştığımız, sakladığımız bir yarayı. kendimizi üzerinden arabaların, tırların, otobüslerin geçtiği işlek bir otoban gibi hissederiz, gıkımız çıkmaz.

Unutmadık, hiçbirimiz unutmadık onları. biliyorum. bir gülümseseler yüzümüze, kıyamet bile kopsa, istifimizi bozmadan oturup izleyeceğiz, yeminle... bir adım atsalar bize doğru, ateşin üstünde yalın ayak koşarak gideceğiz onlara. böyle sevdik biz. ellerini tutarken bile, titredi parmaklarımız, öyle heyecanlanıyorduk ki kalbimiz yerinden çıkacak gibi oluyordu. hep içimizde bir kaybetme korkusu, bir yitirme endişesi, derin bir ürperti oldu. sadece bir isim, bir insan bir anda çıkıp oluvermişti bütün hayatımızın özeti. nasıl unutulur ki? unutmadık. asla! o gidenler, bir tümör gibi kaldı; zihnimizin hiçbir cerrahi operasyonla ulaşılmayacak bir bölgesinde. düşündükçe, içimiz acıyor.

Hani derler ya her şeyden bir ders çıkarmak...güneş'i, ay'ı biliyorduk. şunu da sonradan öğrendik;bazen insan da tutulur.ve geçmez bu .......