Zaman o kadar çabuk geçmişti ki artık ayrılık vakti gelmişti. Gitmesini hiç ama hiç istemiyordum. Biraz daha kalmasını söyledim ona ve bana kalamayacağını yapması gereken işlerinin olduğunu söyleyince bir şey diyemedim. Ayağa kalktığında ben halen onu seyrediyordum. Türbanını bağlayıp pardüsesini giydikten sonra anca ayağa kalkabilmiştim. Bende ayakkabılarımı giymeye hazırlanırken bana benim gelmemin gerekmediğini dikkat çekmek istemediğini söylediğinde biraz bozulmuştum ama onu kıramadığımda peki diyip susmuştum. O ayakkabılarını giydikten sonra, elinden tutup kendime doğru yavaşça çektim ve dudaklarını öpmeye başladım. Sonra ona sarılıp derin bir nefes çektikten sonra kulağına hafifçe eğilip onu çok sevdiğimi ve yanından hiçbir şekilde ayrılmayacağımı söyledim. Yüzünde oluşan kısa ama tatlı bir tebessümden sonra bana sarılıp yanağıma bir öpücük kondurduğunda dünyalar benim olmuştu. Zorda olsa ayrılabilmiştik. Kapıda çıkar çıkmaz telefonla beni aradı ve arabasına gidene kadar konuştuk. Ben daha telefon numarasını bilmediğim için her istediğim de arayamıyordum. Bir an önce işlerini bitirip eve gitmesini ve gider gitmez kamerayı açıp onu görmek istediğimi söylemiştim. Onsuz geçirdiğim her dakika onu gerçekten de çok özlüyordum. Kafamı yüreğimi onunla bozmuştum. Her dakika aklımda her saniye yüreğimdeydi. Onun sesini duymak bana gerçekten çok büyük mutluluk veriyordu. Telefonu kapattığımızda koltuğuma oturup bir sigara yaktım. Nasıl olur nasıl gider bu ilişki diye düşündüğüm de aklıma boynunda ki morluklar geldi. Kabullenemiyordum bu durumu. İçten içe üzülüyordum yıpranıyordum. Bu durumu ona pek belli etmek istemiyordum. İçime atıyordum sürekli, ama bir gün içimde biriktirdiğim için patlayacaktım bunu çok ama çok iyi biliyordum ve farkındaydım. Çünkü bir erkek sevdiği kadını kimseyle paylaşmaz, paylaşmak istemez, yapamaz bunu. Ama onu çok sevdiğim için susuyordum sadece içime atarak. O yanımdayken yaşadığım mutluluk bir anda yerini hüzne bırakmıştı. Sigaram bitmeden bir sigara daha yaktım peşine hemen. Gözlerim dolu dolu olsada ağlamamak için tutuyordum kendimi. İçimdekileri haykırmam lazımdı, birileri ile dertleşmeliydim belki de. Ama o an boğuluyordum. Bilgisayarımı açıp bir şeyler yazmak karalamak istiyordum. Ve o an yüreğimden şu mısralar çıkmıştı;
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder