11 Aralık 2011 Pazar

.....................................................................

12 yaşındaydım babamı en son gördüğümde. Aslında sabah uyandığında her şey yolundaydı, annemle konuşmaları, tatlı tatlı atışıp şakalaşmaları, hani o gün babamı son bir kez göreceğim aklımın ucundan bile geçmezdi. Onların seslerini duydukça yataktan çıkasım yoktu hiç. Sadece yattığım yerde onların sesini duymak bana yetiyordu. Güneş perdenin aralık kısımlarından içeriye sızıp, evi aydınlatırken, ve bu duruma kuşların sesleriyle eşlik edip sanki bir bayram havası olacağını söyler gibi öyle bir eda yaratması aslında hayatın bize önce gösterip sonra kaçırması gibi bir şeydi, şimdi düşündüğümde.

Birden seslerini kesildiğini ve babamın öksürdüğünü, anneminde telaşlanıp ardı ardına babamın ismini tekrarladığını duyunca olayın sadece kahvaltı ederken boğazına bir şey takıldığını düşünmeme neden olmuş olsa da işin içi yüzü aslında öyle değilmiş işte. Ayağa kalkıp direk odalarına fırladığımda, babamın renginin bembeyaz olduğunu ve gözlerinden yaş geldiğini gördüğümde içimde bir tuhaflık olsada onu sonkez göreceğim hiç aklıma gelmemişti. Son kez göz göze gelmiştik ve sonkez bir tebessümünü görmüştüm. Şimdi dönüp arkama baktığımda, yaşanacak çok şeyin olmasına rağmen yaşayamamış olmanın vermiş olduğu burukluk var içimde. Belki de bu yüzden bir çocuğa sahip olup onunla hayatıma devam etmek istemem.

Babam öldükten sonra tüm aile yakınlarımla irtibatımı kestim. Benim için ne bir bayram ne de bir yıl dönümü yada ailemden herhangibirini görmek benim için hayatta ki en boş anlardan biri olu verdi işte. Bugün büyük amcamın öldüğünü öğrendim. Üzüldüm, ama üzülmek gideni geri getirmiyor işte. Ama üzülmemden ziyade ban en çok koyan az önce anlattığım ve fzla detaya girmediğim babamın ölümü oldu. Babamı kaybettiğimden beri birilerinin ölmesi yada hastalanması eskisi kadar acıtmamaya başladı canımı. Evet bir burukluk yaşıyabiliyor insan ama babam öldükten sonra hiçbir şeyin umurumda olmadığının farkın vardım. Evet geride kalanlar için çok zor bir durum olsada her zaman dediğim gibi ateş sadece düştüğü yeri yakıyor. Diyebileceğim tek şey nur içinde yatsın amcam Allah rahmet eylesin…

2 yorum:

  1. Allah rahmet eylesin, çok ama çok kötü oldum ben bu yazını okurken. Nasılsa bir gün yine bir araya geleceksiniz, vakti geldiğinde ama. İyi ol ve hep iyi kal.

    YanıtlaSil
  2. Allah rahmet eylesin, her ikisine de...

    Söylenecek çok da söz yok.

    YanıtlaSil